Edukacja jest obowiązkowa, nie ma w tym stwierdzeniu nic odkrywczego. Wszyscy musieliśmy chodzić do szkoły i wszyscy musieliśmy, to przetrwać. Pozostaje tylko kwestia w jaki sposób, to robiliśmy. Takie same dylematy dotykają nasze dzieci. Nie musimy ich jednak pozostawiać samych sobie ze szkolnymi problemami, możemy postarać się pomóc im sobie z nimi poradzić.
Dzieci współcześnie, chodząc często do 30-osobowych klas, szybko uczą się, że szkoła to miejsce, które trzeba przetrwać. Obowiązkiem rodziców jest, aby dziecku pomóc i żeby nie czuło się z tym osamotnione. Jak to osiągnąć?
Przede wszystkim klasyczne pytanie „Jak było dzisiaj w szkole?” lepiej zamienić na „Jak się dzisiaj czujesz?”. Dzięki temu, nasza pociecha będzie wiedziała, że nie interesują nas jedynie jej oceny, ale samopoczucie.
Nie neguj krytyki usłyszanej od dziecka na temat szkoły (oraz w ogóle na jakikolwiek temat). Wręcz przeciwnie, wysłuchaj do końca bez przerywania, a gdy już skończy zapytaj dlaczego tak się czuje i czego potrzebuje. Jeżeli nie będzie znało odpowiedzi na to pytanie, podsuń mu jakąś opcję, ale niczego nie narzucaj.
Pod żadnym pozorem nie możesz karać dziecka za to, za co zostało ukarane w szkole, np. przez nauczyciela. Spójrz na taką sytuację ze swojej perspektywy – czy chciałbyś/chciałabyś, aby za ten sam popełniony błąd w pracy ukarał Cię zarówno bezpośredni przełożony jak i szef całej firmy?
Z drugiej strony nie powinno się także dawać dziecku nagród za dobre oceny czy inne, szkolne osiągnięcia. Powinno samo chcieć się doskonalić, a nie tylko dlatego, że za dobry wynik czeka je nagroda.
Na koniec – nie bagatelizuj problemów swojej pociechy. Tobie mogą wydawać się błahe, ale dla dziecka jest zupełnie inaczej. Najlepiej dowiedz się, jak możesz mu pomóc i poczekaj aż to dziecko wyjdzie z jakąś inicjatywą. Jego własne, kreatywne podejście do sprawy, pozwoli mu rozwijać umiejętność rozwiązywania problemów.
